રોજ માણસ કેટલીયે પળોમાંથી પસાર થતો હોય છે. એક જ દિવસમાં ઘણા બધા અલગ અલગ ભાવો સાથે એ જીવતો હોય છે. પોતાની જાતને એ ઘટના સાથે સાંકળવાની ટ્રાય કરે છે, ક્યારેક એમ લાગે છે કે હા હવેથી આમ જ કરવું છે અને આ જ બરાબર છે અને વળી પાછું થોડા સમય વિતતા એ અસર ઓછી થતી જાય છે અને ભાવવિશ્વના રંગો પણ બદલાય છે. ગમતું અણગમતું લાગે, અણગમતું ગમવા માંડે. વિચારો પોતાના જ હોવા છતાં પણ સ્વતંત્ર ના લાગે, લાગણીઓ બદલાય, નિર્ણયોના ઠેકાણા ના રહે એવી પરિસ્થિતિમાં મગજ અને દિલ બંને બંધ થઇ જાય અને શ્વાસ ચાલતા હોય એટલે આ જીવતા રહેવાનો ઢોંગ ચાલતો રહે છે.
બોલવું સહેલું છે "લવ યુ જિંદગી" પણ ખરેખર ચાહવી અઘરી છે અને એનું કારણ છે આ જિંદગી આપણા કહેવા મુજબ ચાલે એવી મોહતાજ નથી. પોતાની જિંદગી હોવા છતાં એ પોતીકી જાગીર નથી.
વ્યક્તિ પ્રેમ માં પડે છે. કોઈક ગમવા લાગે છે. પોતાની કોઈક સંભાળ લે, કોઈક વાત સાંભળે, જેની સાથે સમય પસાર કરવો ગમે, જેની સાથે લાંબો સમય બેસી રહેવાનું મન થાય, એની અદા, બોલવા ચાલવાની રીત, એ વ્યક્તિ સંપૂર્ણ ગમવા માંડે. ફિલ્મી દુનિયાની જેમ ચાહત ઉભરતી હોય, પોતાનો અંગત સમય વર્ષો જુના અંગત સ્નેહીઓના બદલે એ એક ગમતી વ્યક્તિના ખાતામાં જમા થાય, એવી ઈચ્છા થાય કે પોતે કરેલા મેસેજમાં જલ્દીથી બે બ્લુ ટીક થાય, જલ્દીથી સામેવાળાના ટેરવા ટાઇપીંગ કરતા દેખાય, અર્થ વગરની વાતોમાં સૌથી આનંદિત રહીએ, કોઈકને કોઈક બહાને એને મળવાનું મન થાય, બહાર થી "ના" નો છણકો અને અંદર થી "હા" નો રણકો થાય એવી ગમતી ઘટનાઓ બને...
સમય જેમ સાથે વધુ વિતાવીયે એમ માણસ પારખવાનો શરુ થાય. પહેલા તો જેની બધી વાત સારી લગતી હોય એવા વ્યક્તિને વધુ સારા લાગવા માટે સલાહો આપવાનું શરુ થાય,થોડો સમય એમના માટે અલગ રાખવામાં આવે,એમનું મન રહી જાય અને માન જળવાય એટલા માટે બે રોટલી વધુ ખાવાની શરુ થાય.
અલગ જ લાગણીઓ જાગે, ક્યારેય ના કરેલું માત્ર કોઈકના આગ્રહથી અપનાવવાનું શરુ થાય. આવા જ લાગણીથી તરબતર જીવતા હોય ત્યાં જ કૈક નવું થાય.
દરરોજ કોઈ એક સમયે એકાંત ઉભું થાય. પોતાનું અસ્તિત્વ પણ વાસ્તવિક હાજરીના પુરાવી શકે એવું ગાઢ એકાંત. એકાંતમાં માણસ મેળાની મજા લેતો થાય, લોકોની ઉપસ્થિતિ હોય તો પણ એકલો બને , એકાંત અને એકલતામાં આ જ ફર્ક છે. મૌનના વાક્યો સર્જાય. શબ્દો મૌન બની જાય.
ટ્રેન કે બસની બારી પાસે બેસીને રસ્તો જોતા હોય એવી જિંદગી જીવતી હોય છે. બધી જ યાદો સ્મૃતિપટ પર લહેરાતા વૃક્ષોની જેમ દેખાય અને સતત સફર આગળ વધતી રહે અને યાદોના વૃક્ષ પાછળ જતા જાય.
મહત્વ એ સફરનું છે..લહેરાતા યાદોના વૃક્ષોનું છે.
યાદોની ભીનાશમાં ભીંજાતા રહેવું અને આંખોમાં સપનાનું મેઘધનુષ રચતું રહેવું. જિંદગી છે મોસમ તો બદલતી રહેવાની.
- પ્રણવ ધોળિયા ૧૭/૦૭/૨૦૧૭, ૨૩:૪૮
દરરોજ કોઈ એક સમયે એકાંત ઉભું થાય. પોતાનું અસ્તિત્વ પણ વાસ્તવિક હાજરીના પુરાવી શકે એવું ગાઢ એકાંત. એકાંતમાં માણસ મેળાની મજા લેતો થાય, લોકોની ઉપસ્થિતિ હોય તો પણ એકલો બને , એકાંત અને એકલતામાં આ જ ફર્ક છે. મૌનના વાક્યો સર્જાય. શબ્દો મૌન બની જાય.
ટ્રેન કે બસની બારી પાસે બેસીને રસ્તો જોતા હોય એવી જિંદગી જીવતી હોય છે. બધી જ યાદો સ્મૃતિપટ પર લહેરાતા વૃક્ષોની જેમ દેખાય અને સતત સફર આગળ વધતી રહે અને યાદોના વૃક્ષ પાછળ જતા જાય.
મહત્વ એ સફરનું છે..લહેરાતા યાદોના વૃક્ષોનું છે.
યાદોની ભીનાશમાં ભીંજાતા રહેવું અને આંખોમાં સપનાનું મેઘધનુષ રચતું રહેવું. જિંદગી છે મોસમ તો બદલતી રહેવાની.
- પ્રણવ ધોળિયા ૧૭/૦૭/૨૦૧૭, ૨૩:૪૮
No comments:
Post a Comment