છોકરી અને
વરસાદને સીધો સંબંધ છે. બંને ટીપે ટીપે શરુ થાય છે અને મુશળધાર વરસે છે. બંને રાહ
જોવડાવે છે. બંનેની ગેરહાજરીમાં દુષ્કાળ વર્તાય છે. (જય વસાવડા કહે છે તેમ સાવન એક
બડી રંગીન સીઝન છે. જો દુ:ખી દુ:ખી થઇ જવું હોય તો વિરહનો, તડપનો, સ્મૃતિઓના
ઘોડાપુરનો સારથી બનીને વરસાદ ત્રાટકે છે. જો સુખી સુખી થઇ જવું હોય તો એ બારીશ
ચાહતોના ચાન્સની, રોમાન્સની, આંખોના ઉલાળાના ગ્લાન્સ અને સેકસના
ટ્રાન્સની મોસમ બનીને વીટંળાય છે!)
મોસમ પોતાની આરઝુ આભમાંથી વરસાવે ત્યારે કોઇક તો જોઈએ એવું દમદાર જે એને બખૂબી ઝીલી શકે.. યુવાન હૈયા આ બરાબર ઝીલતા હોય છે.
વરસતા વરસાદમાં જે ભીંજાતા નથી એ કોરા રહીને ઘણું ગુમાવે છે. સાથે હોય એવા પ્રેમીઓ માટે અડોઅડ ચાલવાની મોસમ, દુર હોય એવા પ્રેમીઓ માટે યાદને માણવાની મોસમ, વરસતું ટીપું ઠંડક વરસાવતું હોય એ તો બધાને દેખાય પણ તડપન, અધુરપ, સ્મૃતિ, મિલન, ની આગ જલાવતું હોય એ તો અનુભવી જ માણી શકે.
લથબથ ભીંજાતા તરબતર શરીરો તો યુગલોના મિલનનું પહેલું પગથીયું છે. આ તો કમાડ બંધ કરીને ભીંજાવાની મોસમ છે. છોકરીઓ પોતાના યુવાન શરીરમાં અષાઢ લઈને આવે છે તો છોકરાઓ ચાતક બનીને એ અષાઢ વરસવાની રાહ જોઇને બેઠા હોય છે. બંનેની મન:સ્થિતિ એક જ છે. કાંટા વાગવાની વાત છે એમ જ છાંટા પણ વાગતા હોય છે. છોકરી વરસાદને કહે છે કે આ સ્પર્શ તારે નથી કરવાનો મારા શરીરનો પણ વરસાદ પણ પોતાને તેના પ્રિયતમનો રિપ્રેઝન્ટેટિવ ગણાવીને અંગ અંગ ભીંજવે છે. પલળેલી છોકરી તો સદ્યસ્નાતા કામિની લગતી હોય છે.
કામશાસ્ત્ર તો એવું કહે છે કે મોસમનો બદલાવ છોકરીઓની ભીત્તર ઇચ્છાઓના ઘોડાપુર વધુ ઉમટાવે છે. (હમ તો એસે હી બદનામ હુએ હે !!) આવા વરસાદના ફોરા વરસતા હોય અને સાજન-સજની કોરા રહી જાય તો યુવાનીનો મતલબ શું ?
આ જ તો સમય છે લાગણીના વરસાદમાં રાસ રચવાનો, પ્રેમની બંસુરીમાંથી સુર છેડવાનો, ગોપી અને રાધા સાથે છેડછાડ કરવાનો, છત્રી હોવા છતાં પલળવાનો, ઉન્માદ અને માદકતાને પ્રદર્શિત કરવાનો, આછા કપડા અને યુવાન શરીરને શેહ શરમ વિના મહાલવાનો, આંખોથી અણીયણા ઈશારા કરવાનો, બે હોઠથી બે હોઠને ચૂમવાની ક્રિડાનો, થોડાક બેશરમ બનવાનો અને થોડીક શરમ અનુભવવાનો.
શબ્દો જયારે હાર માની લે ત્યારે શરીરનું શસ્ત્ર અજમાવાય છે. એ પછી કૃષ્ણ હોય કે શિવ બધાને આ લાગુ પડે છે એમાં માણસ, મહાન માણસ કે ઈશ્વર જેવી ભિન્નતા ઘટનાને અલગ નથી પડતી હોતી.
વરસાદ આવા અનેક મિલનની બુનિયાદી ક્ષણ જાળવતો હોય છે. દર વર્ષે વરસે છે અને પોતાના થકી અનેક મિલનનો છડીદાર બને છે. સંસ્કૃતમાં તો કેટલાય શાસ્ત્રો રચાયા છે આ મેધ અને નારી પર. પણ એ મોટા ભાગના ભાષાકીય અણસમજણના લીધે માણી નથી શકતા પણ ગુજરાતી કવિઓએ સબળ શબ્દના સહારે જે દાદુ રચનાઓ લખી છે એ પણ જોરદાર જ છે. ભગવતીકુમાર શર્માથી લઈને રમેશ પારેખ, શોભિત દેસાઈ, તુષાર શુક્લ જેવા ગુજરાતીના ધીંગા કવિઓએ શબ્દના મેઘધનુષ રચીને વાતાવરણને રંગીન બનાવતી આ રચનાઓ રચી છે. જયારે વરસાદ લગભગ ગુજરાતની આખી ધરાને ધમરોળે છે ત્યારે આ રચનાઓ માણવા લાયક છે.
- પ્રણવ ધોળિયા, ૧૬-૦૭-૨૦૧૭,૨૩:૩૩
-
ઘરમાં રહું ને તોયે ભીંજાઉં સોંસરવી
એવો રે વરસાદ ક્યાંથી લાવવો?
એવો રે વરસાદ ક્યાંથી લાવવો?
કાજળ કાઢીને મારી ભૂરીછમ આંખનું
મેઘને તે કેમ કરી આંજવો?
એવો રે વરસાદ ક્યાંથી લાવવો?
હીંચકાની સાંકળમાં નેવાં છલે ને
મોર તોરણ આ ટહુકે આકાશને
ઝાંઝરની ઘુંઘરીમાં લાવી મઢાવું કેમ
કોરા આ તોરલ બોલાશને?
સૂનાં તે ઓરડામાં કેમ કરી મેઘધનુ
કેરો ગુલમહોર નીત વાવવો?
ઘરમાં રહું ને તોયે ભીંજાઉં સોંસરવી
એવો રે વરસાદ ક્યાંથી લાવવો?
એવો રે વરસાદ ક્યાંથી લાવવો?
ખેતર જવાને પંથ અધવચ્ચે આવીને છોગાળો
એવો મુને આંતરે કાંડું વછોડી કહું
ઊભે મારગ નહિ ઘરમાં આવીને
ગીત છેડજે! કેવડો તો મ્હેકે મારી કાયા
અબોટી એમાં માટીનો તોર ક્યાંથી લાવવો?
ઘરમાં રહું ને તોયે ભીંજાઉં સોંસરવી
એવો રે વરસાદ ક્યાંથી લાવવો?
એવો રે વરસાદ ક્યાંથી લાવવો?
- ભગવતીકુમાર શર્મા
આંખોમાં આખો અષાઢ લઈ છોકરી મળવા આવી’તી
એને આજ વીસ વીસ વરસોનો વેઠયો દુકાળ
તે ના છોકરા એ કીઘી નારાજ હવે ખાશે પીશે ને કરશે રાજ-
ઘેરાતી છોકરી જ્યાં મનગમતું વરસી
ને વરસી તે વરસી ઘોઘમાર
રોકી શકાય નહીં કોઈથી એ
છોકરીને કીઘે ન થોભે લગાર
નેણ અને વેણ તણા વ્હેણમાં તણાય
એવા તટને ના કહીએ તારાજ-
છોકરાની છાતી પર લીલુંછમ ઘાસ
એની ગામ લોકો કરી રહ્યા વાતો
વીસ વીસ વરસે એ આંખોને માંડ મળી
સપનાંઓ વાવવાની રાતો
દિવસે એની પાંપણ પણ પળે છે બંધ
એમાં વાવ્યુ ઉછેરવાને કાજ
– તુષાર શુક્લ
જેમાં અોઢેલી છત્રીઓ નડે છે.
હવે એવો વરસાદ ક્યાં પડે છે ?
આપણને જોઇ અને ઘેરાતું આભ
અને આભ જોઇ ઘેરાતાં આપણે
વરસી રહેવાની જાણે લાગી શરત
એવાં ભીતરથી લહેરાતાં આપણે.
આછી આછી શરમ જ્યાં નડે છે
હવે એવો વરસાદ ક્યાં પડે છે?
છત્રી હો એક અને ઓઢનારા બે
પછી શું નું શું થાય એ ય જાણીએ
ઓઢાડી એકને ને બીજૂં ભીંજાય
એમ આવનારી વર્ષાને માણીએ
એવું ભીંજાવું ક્યાં હવે જડે છે!
હવે એવો વરસાદ ક્યાં પડે છે !
- તુષાર શુક્લ
વરસાદ મૂવો છાંટાથી કહે મને –
છટ્ ઘડીઘડી પડીપડી ટીપેટીપે
મારા પર પાડે છે પોતાનો વટ્ટ…
કાંટો વાગે તો લોહી નીકળે છે
એમ મૂવો છાંટો વાગે તો શું થાય ?
લોહીને બદલે નિસાસાઓ નીકળે
ને એનું ખાબોચિયું ભરાય,
છાંટા નહીં, મારા પર પડયું હોત છાપરું
તો પાટા હું બંધાવત ઝટ્ટ…
એકલાં પલળવાના કાયદા નથી –
એ વરસાદને જો માહિતી હોત, તો
તો એ છાંટા સંકેલીને ટગરટગર મારું
આ ટળવળવું જોત, કહું છું વરસાદને –
જા, એને પલાળ જેના નામની રટું છું હું રટ…
– રમેશ પારેખ
ઓણુકા વરસાદમા બે ચીજ કોરી કટ
એક અમે પોતે ને બીજો તારો વટ!
નેવા નીચે ઓસરી, આંખો નીચે ગાલ,
નખથી નક્ષત્રો સુધી જળ આંબ્યું આ સાલ.
વાવાઝોડું હોય તો કરીએ બંધ કમાડ
આ તો ઘરમાં પાડતું જળનું ટીપું ધાડ.
નખ ઉગ્યા અંધારને, ભીંતે ઉગી દાઢ
ઉપર મારે આંચકા અણિયાળો આષાઢ.
તારા વટને કચ્છની સૂડી સરખી ધાર,
અમે કમળની દાંડલી-કરીએ શું તકરાર?
મીરાં કહે કે સાંવરા, વાગે વીજળી બહુ,
બીજું શું શું થાય તે આવ, કાનમાં કહું.
- રમેશ પારેખ
“ચોમાસું આવે ને વીંઝાતી, ભીંજાતી આવે રે...
વરસાદી છોકરી.
ચોમાસું જામે ને લથબથ વીંખાતી આવે રે...
વરસાદી છોકરી...”
-ચંદ્રકાંત શાહ
આયખામાં આવી છે અષાઢી સાંજ
અને ઝરમરિયાં વરસે છે ફોરાં,
સખીરી મારા સાજણ રહે છે સાવ કોર.
સાજણ છે મારો સૈ વેકુરનો વીરડો ને
મારી તરસ ધોધમાર,
તો ય મારા સાજણ રહે છે સાવકોર....”
-વિમલ અગ્રાવત
